Komisja powstała formalnie na mocy uchwały Sejmu z 14 października 1773. Głównym inicjatorem i architektem powstania Komisji był ksiądz Hugo Kołłątaj, zaś do najbardziej zasłużonych "ekspertów" zalicza się m.in Grzegorza Piramowicza - pochodzącego z ormiańskiej rodziny kupieckiej.

Grzegorz Piramowicz urodził się we Lwowie 25 listopada 1735. Ojciec Jakub był tytularnym sekretarzem królewskim, matka, Anna z Nikorowiczów, także pochodziła z rodziny ormiańskiej. Rodzina była liczna, a Grzegorz był najstarszym z jedenaściorga dzieci. Edukację rozpoczął w kolegium jezuickim we Lwowie, a po jego ukończeniu zdecydował się wstąpić do zakonu jezuitów. Nowicjat zakonny rozpoczął w 1754 roku w Krakowie i po trzech latach został skierowany do Jurowic nad Prypecią, gdzie przebywał do 1759 roku. Od roku szkolnego 1759/60 rozpoczął wykłady z poetyki w kolegium w Łucku, a następnie, po roku powrócił do Lwowa, gdzie odprawił prymicje. W okresie pobytu we Lwowie nawiązał szereg kontaktów z osobami, których wpływ odegrał istotną rolę w jego dalszej działalności. Poznał wówczas rodzinę Jabłonowskich, Wacława Rzewuskiego i rodzinę Potockich. Opieka nad dziećmi kasztelana lwowskiego Józefa Potockiego, po jego śmierci, zadecydowała o jego wyborze na nauczyciela i wychowawcę w czasie ich pobytu we Włoszech. Został więc wychowawcą, ale na tyle cenionym, że jezuici włoscy powierzyli mu katedrę teologii moralnej w kolegium w Rzymie. W Rzymie Piramowicz złożył ostatnie śluby zakonne i w 1770 roku powrócił do Polski, gdzie podjął pracę nauczycielską w kolegium lwowskim. Po dwóch latach wyjechał ze Lwowa do Spaa w Belgii, a następnie od 1773 osiadł na stałe w Warszawie. Przyjaźń z Ignacym Potockim otworzyła mu drogę do Komisji Edukacji Narodowej. Początkowo wypełniał jego polecenia jako sekretarz Komisji, a potem wszedł do Komisji jako jej pracownik. 

7 czerwca 1775 r . otrzymał od Ignacego Potockiego probostwo w Kurowie pod Puławami, które stało się jego ośrodkiem domowym. Tu sprowadził matkę i rodzeństwo. Od tej pory dzielił czas pomiędzy Warszawą, gdzie pełnił funkcję sekretarza Towarzystwa do ksiąg elementarnych, a probostwem w Kurowie. Pomocnymi w sprawowaniu obowiązków duszpasterskich okazali się dwaj jego bracia Andrzej i Stanisław, również pozostający w stanie duchownym. Towarzysząc w 1779 roku w podróży żonie Ignacego Potockiego, Elżbiecie z Lubomirskich, Piramowicz zatrzymał się w Krakowie, gdzie w Akademii Krakowskiej został promowany na doktora prawa i teologii. Kolejnymi etapami podróży do Włoch były Czechy i Austria. Słaby stan zdrowia doprowadza go w końcu do zasadniczej decyzji i od 1787 roku ustępuje z Towarzystwa do ksiąg elementarnych i obdarzony dożywotnią pensją pozostaje w Kurowie. Po III rozbiorze Polski / 1795 r. / w 1797 r. został wraz z Ignacym Potockim internowany przez władze austriackie i osadzony w więzieniu. Po opuszczeniu więzienia został proboszczem w Międzyrzeczu Podlaskim, gdzie zmarł 14 listopada 1801. Następcą ks. Grzegorza Piramowicza na probostwie w Kurowie był jego brat ks. Stanisław Piramowicz. 

Po śmierci ciało Grzegorza Piramowicza przewieziono do Kurowa i pochowano obok matki w krypcie pod prezbiterium. 

Ksiądz Grzegorz Piramowicz był związany z Kurowem przez kilkadziesiąt lat. Tu, w budynku obecnie zajmowanym przez bibliotekę i muzeum imienia duchownego, mieściła się, założona przez niego, pierwsza w okolicy szkoła elementarna. 

Na budynku kościoła w Kurowie znajdują się dwie tablice poświęcone pamięci Grzegorza Piramowicza i Jego matki Anny z Nikorowiczów. 

W sierpniu br. szczątki księdza Grzegorza Piramowicza archeolodzy odnaleźli podczas remontu posadzki w kurowskim kościele pod wezwaniem św. Michała Archanioła.  Po zdjęciu starej posadzki odkryto trzy krypty i fundamenty kościoła z XVI wieku. Jedna z nich - z trumnami księdza Grzegorza Piramowicza i jego matki - ma być udostępniona zwiedzającym.