24 października przypada 454 rocznica urodzin (1558 – Lwów) Szymona Szymonowica, pseudonim Simon Simonides Bendoński, humanisty i poety okresu renesansu pochodzenia ormiańskiego.
W latach 1570 -1575 uczęszczał do lwowskiej szkoły katedralnej. Następnie od roku 1575 studiował w Akademii Krakowskiej na wydziale sztuk wyzwolonych. W roku 1577 otrzymał stopień bakałarza artium. Studia kontynuował we Francji i Belgii. Do Polski wrócił przed rokiem 1583 i osiadł we Lwowie, zajmując się tam pracą pedagogiczną. Od roku 1586 związany był z Janem Zamoyskim (sławił go w swych wierszach), z którym współorganizował w latach 1593-1605 Akademię Zamojską . Dzięki niemu uzyskał na sejmie roku 1590 tytuł szlachecki, herb Kościesza z odmianą i przybrał przydomek Bendoński. W tym samym roku (1590) otrzymał nominację na poetę Sacrae Maiestatis Regiae, a papież Klemens VIII przysłał mu podobno wieniec poetycki w zamian za dedykowany mu poemat Joel propheta z roku 1593. Równocześnie (1595) dzięki staraniom poety powstała w Zamościu wzorowa drukarnia przy Akademii Zamojskiej. W roku 1599 ostatecznie opuścił Lwów i przeniósł się do Zamościa. W roku 1598 otrzymał od kanclerza w dzierżawę kilka wiosek, m.in. Czernięcin w powiecie krasnostawskim, gdzie często przebywał. Jednocześnie zajęty był zarządzaniem Akademią Zamojską. Dzięki samokształceniu zdobył wiedzę medyczną i leczył nawet syna hetmana, Tomasza, którego wychowaniem zajmował się w latach 1601-1614. Uwolniwszy się od zajęć pedagogicznych osiadł na stałe w ulubionym Czernięcinie i oddał się intensywnie działalności literackiej. Zmarł 5 maja roku 1629 w Czernięcinie a pochowany został w Zamościu. Jego bogata biblioteka przeszła na własność Akademii Zamojskiej. Stworzył polską nazwę gatunku - sielanka.
Rok jego śmierci zamyka epokę polskiego renesansu.
Był bardzo cenionym poetą, jednym z najwybitniejszych twórców epoki staropolskiej. Opublikował m.in.: poematy łacińskie sławiące zwycięstwa J. Zamoyskiego Flagellum livoris (1588), Aelinopean (1589), wiersze okolicznościowe, np. Epithalamion (1592) - na ślub Zygmunta III i Anny Austriaczki, dramaty Castus Ioseph (1587) i Pentesilea (1618). W 1614 wydał Sielanki, które przyniosły mu sławę. Także m.in. zbiór wierszy Poemata aurea (Lejda 1619).
24 października przypada 454 rocznica urodzin (1558 – Lwów) Szymona Szymonowica, pseudonim Simon Simonides Bendoński, humanisty i poety okresu renesansu pochodzenia ormiańskiego.
W latach 1570 -1575 uczęszczał do lwowskiej szkoły katedralnej. Następnie od roku 1575 studiował w Akademii Krakowskiej na wydziale sztuk wyzwolonych. W roku 1577 otrzymał stopień bakałarza artium. Studia kontynuował we Francji i Belgii. Do Polski wrócił przed rokiem 1583 i osiadł we Lwowie, zajmując się tam pracą pedagogiczną. Od roku 1586 związany był z Janem Zamoyskim (sławił go w swych wierszach), z którym współorganizował w latach 1593-1605 Akademię Zamojską. Dzięki niemu uzyskał na sejmie roku 1590 tytuł szlachecki, herb Kościesza z odmianą i przybrał przydomek Bendoński. W tym samym roku (1590) otrzymał nominację na poetę Sacrae Maiestatis Regiae, a papież Klemens VIII przysłał mu podobno wieniec poetycki w zamian za dedykowany mu poemat Joel propheta z roku 1593. Równocześnie (1595) dzięki staraniom poety powstała w Zamościu wzorowa drukarnia przy Akademii Zamojskiej. W roku 1599 ostatecznie opuścił Lwów i przeniósł się do Zamościa. W roku 1598 otrzymał od kanclerza w dzierżawę kilka wiosek, m.in. Czernięcin w powiecie krasnostawskim, gdzie często przebywał. Jednocześnie zajęty był zarządzaniem Akademią Zamojską. Dzięki samokształceniu zdobył wiedzę medyczną i leczył nawet syna hetmana, Tomasza, którego wychowaniem zajmował się w latach 1601-1614. Uwolniwszy się od zajęć pedagogicznych osiadł na stałe w ulubionym Czernięcinie i oddał się intensywnie działalności literackiej. Zmarł 5 maja roku 1629 w Czernięcinie a pochowany został w Zamościu. Jego bogata biblioteka przeszła na własność Akademii Zamojskiej. Stworzył polską nazwę gatunku - sielanka.Rok jego śmierci zamyka epokę polskiego renesansu.
Był bardzo cenionym poetą, jednym z najwybitniejszych twórców epoki staropolskiej. Opublikował m.in.: poematy łacińskie sławiące zwycięstwa J. Zamoyskiego Flagellum livoris (1588), Aelinopean (1589), wiersze okolicznościowe, np. Epithalamion (1592) - na ślub Zygmunta III i Anny Austriaczki, dramaty Castus Ioseph (1587) i Pentesilea (1618). W 1614 wydał Sielanki, które przyniosły mu sławę. Także m.in. zbiór wierszy Poemata aurea (Lejda 1619).
