Armenia
Nowy Rok krymskich Ormian i inne święta
Dodano 1/1/2009
Nowy Rok
U Ormian świętowanie Nowego Roku zaczyna się już tydzień przed sylwestrem i kończy również tydzień po Nowym Roku. Jest to najważniejsze święto, w którym ludzie obdarowują się prezentami, a domy są otwarte dla gości. Stoły uginają się od jedzenia i słodyczy, przyjaciele i rodzina odwiedzają się nawzajem. Głowa rodziny rozdaje swym domownikom prezenty. Dzieci zawieszają pończochy, w nadziei że nocą zapełnią się one słodkościami. Podczas uroczystego posiłku głowa rodziny błogosławi stół i prosi rodzinę o popróbowanie miodu, aby w nowym roku było dużo słodkich dni.... Żródło: eastway.pl
Boże Narodzenie
Ormianie nie obchodzą świąt Bożego Narodzenia 25 grudnia. Zachowali oni najstarszą tradycję chrześcijańską, Kościoła jerozolimskiego, który do IV wieku nie świętował pamiątki narodzin Zbawiciela. Do Ormian, którzy od II wieku żyli z dala od reszty chrześcijaństwa, w górach Kaukazu, wiadomość o ustanowieniu obchodów Narodzenia Pańskiego nie dotarła. Zgodnie z pierwotną tradycją 6 stycznia katolicy obrządku ormiańskiego obchodzą więc święto Epifanii. Wspominają wówczas i czczą trzy wydarzenia: narodziny Zbawiciela, pokłon Trzech Króli i chrzest Jezusa w Jordanie.
Ormianie nie mają wigilii, nie dzielą się opłatkiem, nie przystrajają również choinki. Nie organizują Pasterki, a w kościołach i domach nie ustawiają szopek. Pierwszego dnia święta Epifanii, po uroczystym nabożeństwie w kościele, w rodzinnym gronie spożywa się obiad, który zaczyna wspólna modlitwa Ojcze nasz. Drugi dzień świąt jest poświęcony modlitwie za zmarłych. Wierni odwiedzają groby bliskich, na cmentarzach odprawia się nabożeństwa za zmarłych. Pierwszego dnia świętują z żywymi, drugiego modlą się za zmarłych. Świętowanie odbywa się bardzo uroczyście i jest okazją do wielu spotkań.
Tjarndaracz (13 lutego)
Ormianie palą w cerkwiach świece, które później zabierają do domu. Zapalają je, kiedy szaleje burza, grad, co ma pomóc ochronie plonów przed zniszczeniem, a w czasie suszy stanowi prośbę o deszcz. Świecę odpalano od cerkiewnej i zabierano do domu, gdzie od niej rozpalano ognisko. Tjarndaracz rozpoczynał czas wiosennego siewu i ogień z ogniska miał ożywić siłę słońca dającą życie. Ormianie obchodzili to święto, prosząc o urodzaj i dobrobyt.
Bun Barekendan – prawdziwy karnawał
To pierwsze święto wiosenne. Barekendan oznacza powitanie, pozdrowienie, zwrócenie się ku budzącym się siłom przyrody. Bun Barekendan to dwutygodniowy karnawał oraz czas powszechnych zabaw i wesela. Po nim następuje czas wielkiego postu (49 dni).
Surb Sargsi – św. Sergiusza
To święto, które poprzedza jednodniowy post. Różni się on od innych tym, że przygotowuje się specjalne danie z pszenicy. Uroczystość św. Sergiusza jest bardzo ważna dla Ormian. Data święta jest ruchoma w przedziale od 18 stycznia do 23 lutego. Dzień św. Sergiusza to także ormiańskie walentynki. Św. Sergiusz jest patronem zakochanych i obchodzą oni jego święto, obdarowując się nawzajem.
Tsachkazard (31 marca)
Ormiańska Niedziela Palmowa
Zatik (Wielkanoc)
Zwyczaje ormiańskie w czasie Wielkanocy są nam bliskie. Ormianie też malują jajka, a następnie święcą je w cerkwiach. Wielkanoc zaczyna się w Wielki Piątek. Tradycją jest rozbijanie skorupek ugotowanych jajek o drugie jajko. Osoba, która rozbije czyjeś jajko, nie rozbijając swojego, może liczyć na spełnienie marzeń.
Wardawar
Jedno z najbardziej ulubionych świąt Ormian, zawsze oczekiwane z niecierpliwością, jest obchodzone 98 dni po Wielkanocy. Jego źródła odnajdujemy w narodowych podaniach Ormian. Legenda głosi, że w zamierzchłych czasach żył bogaty i bardzo zły człowiek. Porywał piękne dziewczęta, których nikt nie potrafił ocalić. W końcu na świat przyszedł śmiałek o imieniu Wardan i uratował uwięzione dziewczęta. Uratowane obdarowywały Wardana kwiatami, śpiewały mu pieśni i tańczyły. Stąd wywodzi się radosne święto Wardawara, podczas którego wszyscy się weselą. Świętu towarzyszy jeszcze jeden zwyczaj. Jak się okazuje śmigus dyngus to nie tylko polska specjalność. Po pierwsze ormiański zwyczaj oblewania się wodą ma korzenie semantyczne, gdyż słowo ward w sanskrycie oznacza ,,woda”. Po drugie źródłem obyczaju jest też legenda o Noem, który miał jakoby nakazać swym dzieciom oblewać się wodą, aby nigdy nie zapomnieć o potopie.
U Ormian świętowanie Nowego Roku zaczyna się już tydzień przed sylwestrem i kończy również tydzień po Nowym Roku. Jest to najważniejsze święto, w którym ludzie obdarowują się prezentami, a domy są otwarte dla gości. Stoły uginają się od jedzenia i słodyczy, przyjaciele i rodzina odwiedzają się nawzajem. Głowa rodziny rozdaje swym domownikom prezenty. Dzieci zawieszają pończochy, w nadziei że nocą zapełnią się one słodkościami. Podczas uroczystego posiłku głowa rodziny błogosławi stół i prosi rodzinę o popróbowanie miodu, aby w nowym roku było dużo słodkich dni.... Żródło: eastway.pl
Boże Narodzenie
Ormianie nie obchodzą świąt Bożego Narodzenia 25 grudnia. Zachowali oni najstarszą tradycję chrześcijańską, Kościoła jerozolimskiego, który do IV wieku nie świętował pamiątki narodzin Zbawiciela. Do Ormian, którzy od II wieku żyli z dala od reszty chrześcijaństwa, w górach Kaukazu, wiadomość o ustanowieniu obchodów Narodzenia Pańskiego nie dotarła. Zgodnie z pierwotną tradycją 6 stycznia katolicy obrządku ormiańskiego obchodzą więc święto Epifanii. Wspominają wówczas i czczą trzy wydarzenia: narodziny Zbawiciela, pokłon Trzech Króli i chrzest Jezusa w Jordanie.
Ormianie nie mają wigilii, nie dzielą się opłatkiem, nie przystrajają również choinki. Nie organizują Pasterki, a w kościołach i domach nie ustawiają szopek. Pierwszego dnia święta Epifanii, po uroczystym nabożeństwie w kościele, w rodzinnym gronie spożywa się obiad, który zaczyna wspólna modlitwa Ojcze nasz. Drugi dzień świąt jest poświęcony modlitwie za zmarłych. Wierni odwiedzają groby bliskich, na cmentarzach odprawia się nabożeństwa za zmarłych. Pierwszego dnia świętują z żywymi, drugiego modlą się za zmarłych. Świętowanie odbywa się bardzo uroczyście i jest okazją do wielu spotkań.
Tjarndaracz (13 lutego)
Ormianie palą w cerkwiach świece, które później zabierają do domu. Zapalają je, kiedy szaleje burza, grad, co ma pomóc ochronie plonów przed zniszczeniem, a w czasie suszy stanowi prośbę o deszcz. Świecę odpalano od cerkiewnej i zabierano do domu, gdzie od niej rozpalano ognisko. Tjarndaracz rozpoczynał czas wiosennego siewu i ogień z ogniska miał ożywić siłę słońca dającą życie. Ormianie obchodzili to święto, prosząc o urodzaj i dobrobyt.
Bun Barekendan – prawdziwy karnawał
To pierwsze święto wiosenne. Barekendan oznacza powitanie, pozdrowienie, zwrócenie się ku budzącym się siłom przyrody. Bun Barekendan to dwutygodniowy karnawał oraz czas powszechnych zabaw i wesela. Po nim następuje czas wielkiego postu (49 dni).
Surb Sargsi – św. Sergiusza
To święto, które poprzedza jednodniowy post. Różni się on od innych tym, że przygotowuje się specjalne danie z pszenicy. Uroczystość św. Sergiusza jest bardzo ważna dla Ormian. Data święta jest ruchoma w przedziale od 18 stycznia do 23 lutego. Dzień św. Sergiusza to także ormiańskie walentynki. Św. Sergiusz jest patronem zakochanych i obchodzą oni jego święto, obdarowując się nawzajem.
Tsachkazard (31 marca)
Ormiańska Niedziela Palmowa
Zatik (Wielkanoc)
Zwyczaje ormiańskie w czasie Wielkanocy są nam bliskie. Ormianie też malują jajka, a następnie święcą je w cerkwiach. Wielkanoc zaczyna się w Wielki Piątek. Tradycją jest rozbijanie skorupek ugotowanych jajek o drugie jajko. Osoba, która rozbije czyjeś jajko, nie rozbijając swojego, może liczyć na spełnienie marzeń.
Wardawar
Jedno z najbardziej ulubionych świąt Ormian, zawsze oczekiwane z niecierpliwością, jest obchodzone 98 dni po Wielkanocy. Jego źródła odnajdujemy w narodowych podaniach Ormian. Legenda głosi, że w zamierzchłych czasach żył bogaty i bardzo zły człowiek. Porywał piękne dziewczęta, których nikt nie potrafił ocalić. W końcu na świat przyszedł śmiałek o imieniu Wardan i uratował uwięzione dziewczęta. Uratowane obdarowywały Wardana kwiatami, śpiewały mu pieśni i tańczyły. Stąd wywodzi się radosne święto Wardawara, podczas którego wszyscy się weselą. Świętu towarzyszy jeszcze jeden zwyczaj. Jak się okazuje śmigus dyngus to nie tylko polska specjalność. Po pierwsze ormiański zwyczaj oblewania się wodą ma korzenie semantyczne, gdyż słowo ward w sanskrycie oznacza ,,woda”. Po drugie źródłem obyczaju jest też legenda o Noem, który miał jakoby nakazać swym dzieciom oblewać się wodą, aby nigdy nie zapomnieć o potopie.
